Czujesz tę pełną magii atmosferę

TheMadison

Wiecie, czego mniewięcej dotyczy.
Chciałabym należeć. Skrawek mojej twórczości:

Lazurowa posadzka w szpitalnym korytarzu błyskała ciszą. Blade niczym puszysty śnieg ściany pokryte tablicami ogłoszeń powiewały chłodem. Rząd plastikowych krzeseł ułożonych przy szeregach sosnowych podniesień milczał jakby w obawie, że ktoś zakończy ich żywot. Za najbliższym oknem panowała prawdziwa śnieżyca, mimo późnej pory roku. Ciemna noc na dobre pokryła miasto i okolice. Zegar wiszący na ścianie wydawał z siebie miarowe cykania, wskazując drugą w nocy.
Amelia Metcalfe westchnęła cicho, po czym wyszła z łazienki, wycierając bladą twarz. Przez chwilę jej oczom ukazała się jedynie ciemna, nic nie znacząca plamka. Strach zmieszany ze złością nie dawał Amy możliwości na odpoczynek, którego z każdą minutą potrzebowała coraz bardziej. Kobieta poprawiła seledynowy sweter na zamek, po czym powróciła na jedno z wielu nijakich siedzeń znajdujących się na korytarzu. Co chwila mijały ją przemęczone pielęgniarki, noszące różne dokumenty i papiery. Amelia jęknęła cicho, po czym podeszła do automatu z kawą. Wtem odezwała się komórka, wydając z siebie miarowe odgłosy. Kobieta zignorowała to, próbując skupić się na czymś innym.
-Pani Metcalfe ? Doktor Donnson prosi panią do gabinetu. – młoda i smukła pielęgniarka uśmiechnęła się pocieszająco, przekazując słowa ordynatora.
Amelia bezszelestnie kiwnęła głową, poczym skierowała się ku drzwiom z tabliczkom informującą, iż w pomieszczeniu przebywa doktor.
-Pani Metcalfe. Dzień dobry a raczej dobry wieczór. Proszę usiąść. – mężczyzna wskazał najbliższe krzesło. – Dobrze się pani czuje ?
-Tak.. Oczywiście.
-Wątpię. Jest pani zmęczona, od minionej nocy jest w szpitalu. Proszę mi uwierzyć, że przyda się pani jak i mi odpoczynek. Wyśpi się pani porządnie i od razu będzie lepiej. Gdyby coś się zmieniło, będziemy w kontakcie.
Dziewczyna nie miała siły protestować, gdy prawie nieprzytomna weszła do taksówki. Wiedziała, że o śnie nie ma mowy, mimo jej psychicznego jak i fizycznego wykończenia. Nawet jej myśli cierpiały z braku sił. Amy stała się bezsilna i do niczego. W jednej sekundzie, bez miarowych zerkań na zegar.

Intensywnie brzoskwiniowe firanki powiewały w takt wiatru wywołanego poprzez lekko uchylone okno. Zielone ściany, pod wpływem nocy, zmienione na intensywną czerń milczały pokryte cieniem smutku i bezosoby. Na puchatym dywanie spoczywało zdjęcie kobiety i mężczyzny z ich ślubu. Roześmiani i pełni miłości chcieli pokazać swój entuzjazm wszystkim. Teraz to było jedynie marne wspomnienie, bezlitosny czas. Fotografia leżąca na podłodze na wpół podarta, a obok niej pobite szkło.
Amy zamiast pogrążyć się w leczniczym dla niej śnie, leżała zawinięta w zimną pościel i pozwoliła oczom powędrować ku pustej ścianie. Nie spała. Nie chciała spać. Zapomnieć o wszystkim, pozwolić odpłynąć myślom niczym jezioro. To byłoby za proste, szczególnie w tej sytuacji. Co mogła zrobić, mieszane było z tym co zrobiła. Amelia przetarła sztywne oczy, próbując określić ile leży. Czas biegł jakby w zwolnionym tempie, pozwalając by uczucia Amy odczuwalne były dłużej. Każda łza, każdy żal, każdy smutek... Chciała choć na sekundę oderwać się od tego wszystkiego. Klasnąć w dłonie i pozwolić, by wszystko samo się ułożyło. Jednak mimo wszystko rzeczywistość trwała całkowicie odmienna od nadziei.
Pustą i niezrozumiałą ciszę przerwało miarowe dzwonienie telefonu leżącego pod łóżkiem. Amelia bezmyślnie sięgnęła po słuchawkę.
-Pani Metcalfe ? Proszę wybaczyć, aczkolwiek sądzę że powinna wiedzieć. Stan pana Metcalfe znacznie się pogorszył. Robimy co możemy, ale choroba rozwija się w rekordowym tempie. Jeśli pani mo...
Głos w słuchawce znikł, powodując stały pisk. Amy wybiegła z pokoju, próbując trzęsącymi dłońmi znaleźć odpowiednie kluczyki.

Mike Metcalfe czując niepokojący chłód, pobiegł do kuchni, stukając bosymi stopami o sosnową posadzkę. Pustka, jaka aktualnie poniewierała się w domu, dała się odczuć każdemu domownikowi. Liliowe kafelki pachniały zimnem, powodując dreszcze na ciele chłopca. Tymczasem Alexandra podkulona, weszła pod stół, zaciskając oczy.
-Mikuś, boję się. Gdzie mama ? Gdzie tata ? – dziewczynka przerwała milczenie.
-Nie wiem. Ale wrócą, czuję to.
-A koniki ?
-Nie, one nam nie przeszkodzą. Nie pozwolę na to, Alex.
Spodziewać się można, co czuła dwójka dziesięciolatków, sama w wielkim domu, owiana nocą i bezradnością.

Amelia Metcalfe podążyła bladymi i drobnymi dłońmi ku szpitalnym drzwiom. Nadchodzący świat powitał wszystkich zimnymi i bezlitosnymi powiewami wiatru. W chwili, gdy kobieta jechała pustymi ulicami Londynu, czuła w sobie niewyobrażalną pustkę wymieszaną z żalem. Amy stała teraz przed obliczem nowego życia, nowych spraw i obowiązków. Stukając obcasami o posadzkę szpitalnych korytarzy, kobieta czuła, jak jej serce bije coraz mocniej. W myślach miała zniszczone zdjęcie, pusty dom i jedynie smutek.
-Proszę usiąść. - doktor Donnson powitał swojego „gościa” w gabinecie nerwowym uściskiem dłoni. Znał sytuacje, siedział w tym po łokcie. Zdawał sobie sprawę, co mu powierzono. Kazano mu dokonać rzeczy prawie nie możliwej. Zwanej potocznie cudem.
-Więc ? – Amelia czuła, że coś jest nie tak.
-Czy pani mąż brał jakieś lekarstwa, by opóźnić rozwój choroby ? Przepisuję tu w szczególności lekarstwa świeżo po dowiedzeniu się o dolegliwości.
-Brał... – w tej chwili Amy była pewna swojego zmieszania.
„Wiedziałem”, pomyślał doktor, wydając z siebie pomruk niezadowolenia.
-Byliśmy ciekawi stanu pani męża oraz rodzaju takowych lekarstw. W tym celu wykonaliśmy odpowiednie bania. Proszę.
Amy z niedowierzaniem spojrzała na kartę z wynikami Jesse’go.

Chciałabym pisać dwa blogi:
Lindsay Lohan
i parterski:
Rachel Bilson i Adam Brody (wiem, że są zajęci, ale myślę że S. mi ich odstąpi, byłabym wdzięczna.)

Z góry dziękuję i pozdrawiam. Wink

Shari

Mi się podoba.
Tylko jak podłoga może błyskać ciszą? ;>

TheMadison

Dobre pytanie. Wink

Nazwać to lub nie - metafora.

Shari

metafora metaforą, ale ja jej jakoś nie rozumiem Razz

Holly

ani ja

Mimo że jestem zwolenniczką dziwnych połączeń słownych to jednak wolę, jeśli ich łączenie jest spowodowane jakąś osobliwą grą słów lub czymś takim xD a błyszczenie ciszą... hmm... no ;P

ja jestem za przyjęciem Cię, ale wypowiedzieć musi sie jeszcze Kartagina. W każdym razie jak miałyby sie nazywać te postaci? I w jakim byłyby domu? Bo podałaś samych aktorów. W sprawie tych zajętych musisz się dogadać z zajmującym Wink

Caitlin

Mi sie dzisiaj nie chce rozwodzić na ten temat. Poprosimuy o dane bohaterów Very Happy

I witamy

TheMadison

No cóż, ta metafora jest już do długich wyjaśnień. Wink

Wolę takie rzeczy załatwiać na Gadulcu,10341347 jeśli można. Wink

Holly

ale jakie sprawy? co do imienia i nazwiska bohaterki? xD bo tych nie podałaś, a jesteś przyjęta Wink

TheMadison

No i też adresy blogów. trzebaby. Po prostu sądziłam, że takie sprawy załatwia się przez Gadulca. Wink

Jeśli nie - przepraszam. Wink

Holly

w porządku, mogę do Ciebie napisać na gg Wink

TheMadison

Byłabym wdzięczna, numer masz. Wink

Holly

pisałam do Ciebie trzy razy. ani razi nie odpisałaś...
najss.

TheMadison

GG coś mi nawala, ale jakoś do Ciebie dotarłam. Wink

Proszę o dadanie postaci na blog główny i dziękuję za
przyjęcie. Wink

Caitlin

spoko xD